13 വർഷം ജീവച്ഛവമായി കിടന്ന ഒരു അച്ഛന്റെ മകൾ പറയുന്നു, ഇത്രയും ഹൃദയഭേദകം വേറെയെന്തുണ്ട്...
Synopsis
'ചില സമയങ്ങളിൽ അത് അസഹനീയമായിരുന്നു, ഞാൻ മണിക്കൂറുകളോളം മുറിയിൽ ഇരിക്കുമായിരുന്നു, എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ വിട്ടുപോകാൻ കഴിയില്ലെന്ന് തോന്നി... ഒരു പ്രതികരണവുമില്ലാതിരുന്നിട്ടും മണിക്കൂറുകളോളം അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിച്ചു. കുട്ടികളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് പറയും. അദ്ദേഹത്തിന് ഞങ്ങളുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കാനാകുമോ എന്ന് ഞങ്ങൾക്കറിയില്ല, പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു' നതാലി പറയുന്നു.
ഏറ്റവും ഊര്ജ്ജസ്വലരായി നമ്മോടൊപ്പം നിന്ന നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ടവര് പെട്ടെന്നൊരു ദിവസം ഇല്ലാതെയായാല് നാമനുഭവിക്കുന്ന വേദനകളെന്തായിരിക്കും? എന്നാല്, അതിനേക്കാള് വേദനയായിരിക്കും നമ്മെ ഒന്ന് തിരിച്ചറിയാന് പോലുമാവാതെ ഒരു ജീവച്ഛവം പോലെ അവര് വര്ഷങ്ങളോളം നമ്മുടെ കണ്മുന്നില് കിടക്കുന്നത്. ഇവിടെ നതാലി എന്ന സ്ത്രീയുടെ ജീവിതത്തിലും സംഭവിച്ചത് അത് തന്നെയാണ്.
നതാലി ടൗൺലി(Natalie Townley)യും അവളുടെ അച്ഛനും അവരുടെ ജീവിതത്തിലെ ഒരുമിച്ചുണ്ടായിരുന്ന പകുതി കാലവും ചെലവഴിച്ചത് നിശബ്ദതയിലാണ്. അവൾക്ക് 14 വയസ്സുള്ളപ്പോഴാണ്, 2006 -ലെ ഒരു രാത്രിയിൽ അവളുടെ പിതാവായ പോൾ മച്ചിൻ(Paul Machin), പീറ്റർബറോയിലെ വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ക്രൂരമായി ആക്രമിക്കപ്പെട്ടത്. കഴിഞ്ഞ വർഷം മെർസിസൈഡിലെ ബിർക്കൻഹെഡിൽ അദ്ദേഹം മരിച്ചു, 13 വർഷത്തോളം ജീവച്ഛവം പോലുള്ള അവസ്ഥയിൽ കിടന്ന ശേഷമായിരുന്നു മരണം. അദ്ദേഹത്തെ അക്രമിച്ചവര് പിടിക്കപ്പെട്ടു. പക്ഷേ, നതാലിയെ സംബന്ധിച്ച് അവളുടെ അച്ഛനൊപ്പം സന്തോഷത്തോടെ കഴിയേണ്ടുന്ന കാലമത്രയുമാണ് നഷ്ടമായത്. അത് തിരികെ കിട്ടിയില്ല.
ഷെയ്ൻ റൈറ്റും കീറോൺ ഹെന്നസിയും 2007 -ൽ പോളിനെ ആക്രമിച്ചതിന് 42 മാസം ജയിലിൽ കിടന്നു. ബുധനാഴ്ച, പോളിന്റെ മരണത്തെത്തുടർന്ന് കൊലപാതകം സമ്മതിച്ചതിനുശേഷം കുറഞ്ഞത് ഒമ്പത് വർഷത്തെ ജീവപര്യന്തത്തിന് അവരെ വീണ്ടും ജയിലിലടച്ചു.
നതാലിക്കും അവളുടെ കുടുംബത്തിനും ഏറ്റവും ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യങ്ങളിലൊന്ന്, ആക്രമണത്തിന് ശേഷം പോൾ എപ്പോഴും ഉറക്കെ ചിരിക്കുകയും സംസാരിക്കുകയും ചെയ്ത വ്യക്തിയിൽ നിന്ന് നിശബ്ദനും ഭാവരഹിതനുമായ വ്യക്തിയിലേക്ക് മാറിയെന്നതാണ്. 'അച്ഛന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത് തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഉറക്കെയുള്ള ചിരിയെച്ചൊല്ലിയായിരുന്നു. വളരെ രസികനും സന്തോഷവാനുമായിരുന്ന വ്യക്തിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം' എന്ന് നതാലി ഓര്ക്കുന്നു.
മെർസിസൈഡിലെ ബിർക്കൻഹെഡിൽ താമസിച്ചിരുന്ന തന്റെ കുടുംബത്തിൽ നിന്ന് അകന്ന് ജോലി ചെയ്യുന്നതിനിടയിൽ, പോൾ എല്ലാ ആഴ്ചയും തന്റെ രണ്ട് മക്കളെ ഫോൺ ചെയ്യുമായിരുന്നു. അച്ഛന് അപകടം സംഭവിച്ച വിവരം ആദ്യമെല്ലാം കുടുംബം തന്നില് നിന്നും മറച്ചുവയ്ക്കാന് ശ്രമിച്ചു. എന്നാല്, വെള്ളിയാഴ്ച അദ്ദേഹത്തിന്റെ വിളി വരാതായതോടെ ആ സത്യം തിരിച്ചറിഞ്ഞുവെന്നും ട്രെയിനില് അങ്ങോട്ട് യാത്ര തിരിച്ചുവെന്നും നതാലി പറയുന്നു. നതാലിക്കിപ്പോള് 30 വയസായി. എല്ലാ ദിവസവുമെന്നോണം അവള് അച്ഛനെ സന്ദര്ശിക്കുമായിരുന്നു. പക്ഷേ, തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മകള് അടുത്ത് നില്ക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് ഒരിക്കല്പ്പോലും തിരിച്ചറിയാനദ്ദേഹത്തിന് കഴിയുമായിരുന്നില്ല. എപ്പോഴും നാലുചുവരുകള്ക്കുള്ളില് അദ്ദേഹം കഴിഞ്ഞു, ഒന്നും തിരിച്ചറിയാതെ, ആരെയും തിരിച്ചറിയാതെ.
അവൾ കൂട്ടിച്ചേർത്തു: 'ചില സമയങ്ങളിൽ അത് അസഹനീയമായിരുന്നു, ഞാൻ മണിക്കൂറുകളോളം മുറിയിൽ ഇരിക്കുമായിരുന്നു, എനിക്ക് അദ്ദേഹത്തെ വിട്ടുപോകാൻ കഴിയില്ലെന്ന് തോന്നി... ഒരു പ്രതികരണവുമില്ലാതിരുന്നിട്ടും മണിക്കൂറുകളോളം അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിച്ചു. കുട്ടികളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് പറയും. അദ്ദേഹത്തിന് ഞങ്ങളുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കാനാകുമോ എന്ന് ഞങ്ങൾക്കറിയില്ല, പക്ഷേ ഞങ്ങൾ ശ്രമിക്കേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു' നതാലി പറയുന്നു.
അവൾ പറയുന്നു: 'ഞങ്ങളുടെ വിവാഹദിനത്തിൽ, ഞാൻ അറിയാതെ, എന്റെ ഭർത്താവ് ഞങ്ങളെ കെയർ ഹോമിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി, എന്റെ അച്ഛനെ ഒരു പ്രത്യേക വസ്ത്രം ധരിപ്പിച്ചിരുന്നു. ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുന്നിൽ ഞങ്ങളുടെ പ്രതിജ്ഞ ചെയ്തു' നതാലി പറയുന്നു. കുട്ടികളുണ്ടായപ്പോഴും ആശുപത്രിയില് നിന്നും നേരെ കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് പോയത് അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്കാണ്. അദ്ദേഹത്തിന് അവരെ തിരിച്ചറിയാനാകുമായിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹം എന്റെ അച്ഛനെങ്ങനെയായിരുന്നോ അങ്ങനെയായിരുന്നില്ല അപ്പോള്, തികച്ചും വ്യത്യസ്തനായ ഒരാളായിരുന്നുവെന്നും നതാലി പറയുന്നു.
ബുധനാഴ്ച റൈറ്റിന്റെയും ഹെന്നസിയുടെയും ശിക്ഷാവിധിക്ക് ശേഷമാണ് തന്റെ അച്ഛൻ കൊല്ലപ്പെട്ടുവെന്ന വസ്തുതയുമായി താൻ പൊരുത്തപ്പെടുന്നതെന്ന് നതാലി പറഞ്ഞു. ഇപ്പോഴാണ് തന്റെ കുടുംബത്തിന് നീതി കിട്ടിയത് എന്നും. "കഴിഞ്ഞ 15 വർഷമായി ഞാൻ അച്ഛന്റെ കാര്യങ്ങള് നോക്കുന്നു. കോടതി കേസുകളുടെയും പരിചരണത്തിന്റെയും പിന്നാലെ ഓടുന്നു. അതാണിപ്പോൾ അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നത്" എന്നും നതാലി പറയുന്നു.