കാവേരി നദിയുടെ ഉത്ഭവം തേടിയൊരു യാത്ര; തലക്കാവേരിയിൽ പ്രണയം പൂത്ത ദിനം!

തലക്കാവേരിയിലേയ്ക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടവളുമൊത്ത് നടത്തിയ യാത്രയുടെ ഓര്‍മ്മകൾ. പ്രവീൺ കുമാർ എഴുതിയ കുറിപ്പ്.

പ്രണയം എന്ന വാക്ക് കേട്ടാല്‍ ഓര്‍മ്മവരുന്ന യാത്രകള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കുണ്ടോ? അത് പ്രണയകാലത്തെ യാത്രയാവാം. വിവാഹശേഷമുള്ള ഹണിമൂണ്‍ യാത്രയാവാം. പ്രണയനഷ്ടത്തിനു ശേഷം ആ ഓര്‍മ്മയില്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് നടത്തിയ യാത്രയാവാം. മറക്കാനാവാത്ത ആ യാത്രാനുഭവങ്ങള്‍ എഴുതി അയക്കൂ. തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്നവ ഏഷ്യാനെറ്റ് ന്യൂസ് ഓണ്‍ലൈനില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കും. വിലാസം: webteam@asianetnews.in. നിങ്ങളുടെ ഫോണ്‍ നമ്പര്‍ അടക്കമുള്ള വിശദവിലാസവും ഫോട്ടോയും യാത്രാ ഫോട്ടോകളുണ്ടെങ്കില്‍ അവയും ഒപ്പം അയക്കണം. സബ്ജക്ട് ലൈനിൽ 'പ്രണയയാത്ര' എന്നെഴുതാൻ മറക്കരുത്.

2019 നവംബർ 1-ാം തീയതി, കർണാടക രാജ്യോത്സവ ദിനം. ആഘോഷത്തിന്റെ ഈ ദിവസം, ഞങ്ങളുടെ പ്രണയത്തിന്റെ ഒരു അത്ഭുത യാത്രയായി മാറി. മംഗളൂരുവിൽ നിന്ന് തലക്കാവേരി വരെയുള്ള ബൈക്ക് യാത്രയായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ തീരുമാനം. ഇത് ഒരു പുണ്യസ്ഥലത്തേക്കുള്ള യാത്ര മാത്രമല്ല, ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്കുള്ള ഒരു യാത്രയായിരുന്നു. ദൂരത്തിന്റെയും സമയത്തിന്റെയും പ്രയാസങ്ങൾ വിഷമിപ്പിച്ച ഒരു ബന്ധം.

അവൾ തയ്യാറായി, കണ്ണുകളിൽ ഉത്സാഹം തിളങ്ങുന്നു. ഹെൽമെറ്റ് ഇല്ലാതെയാണെങ്കിലും, ഞാൻ ഡ്യൂക്ക് 200 തിരഞ്ഞെടുത്തു, ഞങ്ങളുടെ വിശ്വസ്ത സഹയാത്രികൻ. രാവിലെ 8.30 -ന് യാത്ര തുടങ്ങി. ഉദയസൂര്യന്റെ കിരണങ്ങൾ ചുംബിക്കുന്ന ഹോറിസണും, മുന്നോട്ട് നീണ്ടുകിടക്കുന്ന റോഡും, എല്ലാം പുതിയ സാധ്യതകളാണെന്ന് തോന്നി. ഇത് ഞങ്ങളുടെ നേരത്തെ തീരുമാനിച്ചുറപ്പിച്ച ആദ്യ യാത്രയായിരുന്നു, ഓരോ നിമിഷവും ഒരു കഥയുടെ അദ്ധ്യായം പോലെ.

റോഡിൽ, കാറ്റ് പ്രണയികൾക്ക് മാത്രം മനസ്സിലാകുന്ന രഹസ്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. പോലീസ് തടയുമോ എന്ന ഭയം മനസ്സിൽ നിറഞ്ഞു. അവൾ ഹെൽമെറ്റ് ഇട്ടിരുന്നില്ല. പക്ഷേ, ഒന്നുമുണ്ടായില്ല, പോകുന്ന വഴിയിൽ ഭാഗ്യം ഞങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു ചെറിയ ഹോട്ടലിൽ ഞങ്ങൾ പ്രഭാതഭക്ഷണത്തിന് നിന്നു. ചായയും ഇഡലിയും, അതിന്റെ രുചി ഇപ്പോഴും നാവിൽ നില്ക്കുന്നു. അല്ലെങ്കിൽ രുചിയേക്കാളുപരി, അതുകൊണ്ടുവരുന്ന സ്മൃതികൾ. ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ചുണ്ടായിരുന്ന നിമിഷങ്ങളുടെ മനോഹാരിത.

മദ്ധ്യാഹ്നത്തോടെ ഞങ്ങൾ തലക്കാവേരിയിൽ എത്തി, പവിത്രമായ കാവേരി നദിയുടെ ഉത്ഭവം. ആ സ്ഥലത്തിന്റെ ആർദ്രത ഞങ്ങളെ പൊതിഞ്ഞു. പ്രാർത്ഥിച്ചു, തീർത്ഥജലം ശേഖരിച്ചു, ക്ഷേത്രത്തിനടുത്ത് ഒരു ചെറിയ ട്രെക്കിംഗ് നടത്തി. മുകളിൽ നിന്നുള്ള കാഴ്ച അതിമനോഹരമായിരുന്നു. പക്ഷേ, അവളുടെ പുഞ്ചിരിയോട് താരതമ്യം ചെയ്യാനാവില്ല. ശുദ്ധവും തിളക്കമാർന്നതുമായ അവളുടെ മുഖം. ഞങ്ങൾ ഫോട്ടോകൾ എടുത്തു, നിമിഷങ്ങളെ നിധികളാക്കി.

തിരിച്ചുപോകുന്ന വഴിയിൽ ഒരു കാറുമായി ഏറ്റുമുട്ടൽ ഉണ്ടായി, എന്റെ ഹൃദയം നിലച്ചതുപോലെ തോന്നി. പക്ഷേ, ഭാഗ്യവശാൽ ഞങ്ങൾ സുരക്ഷിതരായി. യാത്രയിൽ അവൾ എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചില്ല. എന്റെ തോളിൽ കൈ വച്ചു, അത്രമാത്രം. റിയർവ്യൂ മിററിൽ, ഞാൻ അവളുടെ മുഖം കണ്ടു, അവളുടെ കണ്ണുകൾ എന്റെ കണ്ണുകളിൽ കൊരുത്തു. അത് എന്റെ ഹൃദയം സന്തോഷത്തിൽ നിറയ്ക്കാൻ മതിയായിരുന്നു. അവളോട് എന്നെ കെട്ടിപ്പിടിക്കാൻ പറയണമെന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു, പക്ഷേ, വാക്കുകൾ പുറത്തുവന്നില്ല.

സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറോട്ട് ചായുമ്പോൾ, ഞാൻ മനസ്സിലാക്കി, ഞങ്ങൾ താമസിച്ചുപോയി. അവൾക്ക് വൈകുന്നേരം എട്ട് മണിക്ക് മുമ്പ് ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തണം. വേഗത്തിൽ വാഹനം ഓടിച്ചു. തിരക്കേറിയ റോഡിൽ, പോലീസ് ഞങ്ങളെ തടഞ്ഞു. ഹെൽമെറ്റ് ഇല്ലാതെ യാത്ര ചെയ്തതിന് 500 രൂപ വാങ്ങി. ഞങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഓർമ്മകൾക്ക് അത് ഒരു ചെറിയ വിലയായിരുന്നു.

എട്ടേകാലിന് ഹോസ്റ്റലിൽ എത്തി. അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി, ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചും. ആ ദിവസത്തിന്റെ ഓർമ്മകൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒരു മെലഡി പോലെ മുഴങ്ങിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു. ആ യാത്ര ലക്ഷ്യത്തിന്റേതായിരുന്നില്ല. മറിച്ച്, അതിനിടയിലെ നിമിഷങ്ങളെക്കുറിച്ചായിരുന്നു. ചിരി, മൗനം, പറയാതെ പോയ വാക്കുകൾ, പങ്കുവച്ച നോട്ടങ്ങൾ. എന്തുകൊണ്ടാണ് ഞങ്ങൾ പരസ്പരം തിരഞ്ഞെടുത്തത് എന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം. എല്ലാ യാത്രയും, എത്ര ദൂരമാണെങ്കിലും അടുത്താണെങ്കിലും അതിന്റേതായ ജീവനും ജീവിതവും പ്രണയവും അതിനുണ്ട് എന്ന് ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം.