‘ഞാനൊരു ആദിവാസി യുവാവാണ്, സിനിമയിലെ കോമഡികള്‍ കണ്ട് കരയേണ്ടി വന്നവന്‍’
മലയാള സിനിമയിലെ സ്ത്രീവിരുദ്ധത ചര്‍ച്ചയാകുന്ന കാലത്ത് തന്നെ മലയാള സിനിമയിലെ വികലമായ ചിത്രീകരണങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഗൗരവമേറിയ ചിന്തകള്‍ സോഷ്യല്‍ മീഡിയയില്‍ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടുന്നു. അത്തരത്തില്‍ ഫേസ്ബുക്കില്‍ വൈറലാകുകയാണ് ‘ഞാനൊരു ആദിവാസി യുവാവാണ്, സിനിമയിലെ കോമഡികള്‍ കണ്ട് കരയേണ്ടി വന്നവന്‍’എന്ന കുറിപ്പ്. റോബിന്‍ ഇടിക്കുള രാജു എഴുതിയ ഈ കുറിപ്പ് ആദ്യം പ്രത്യേക്ഷപ്പെട്ടത് സിനിമ ഗ്രൂപ്പുകളിലാണ്. പിന്നീട് വാട്ട്സ്ആപ്പ് പോലുള്ള ആപ്പുകളിലും ഈ കുറിപ്പ് ശ്രദ്ധേയമാകുന്നുണ്ട്.
കുറിപ്പിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണരൂപം ഇങ്ങനെ
ഞാനൊരു ആദിവാസി യുവാവാണ് . ഞാന്‍ പറയാന്‍ പോവുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മനസ്സിലാക്കാന്‍ കഴിയില്ല കാരണം ഞങ്ങളും നിങ്ങളും ഒന്നല്ല. നിങ്ങള്‍ ഇന്നുവരെ ഒരു കോമഡി സിനിമ കണ്ടു കരഞ്ഞിട്ടുണ്ടോ ? ഞാന്‍ കരഞ്ഞു ആ അനുഭവത്തിലാണ് ഇതെഴുതുന്നതു.
ഈ എഴുത്തില്‍ ‘ഞങ്ങളും’ ‘നിങ്ങളും’ മാത്രമേ ഉള്ളു. എന്റെ കേരളം എന്നെനിക്ക് ഇന്ന് വരെ പറയാന്‍ തോന്നിയിട്ടില്ല . കാരണം കേരളവും സിനിമയും കലയും ഒകെ നിങ്ങളുടേതാണ് വെളുത്തവരുടെ . കറുത്തതും പുഴുത്തതും ഒക്കെ ഞങ്ങളുടേതും.
പട്ടിണി മരണം പേടിച്ചാണ് എല്ലിന്കൂട് തള്ളിയ നെഞ്ചുമായി സ്‌കൂളില്‍ പോയിരുന്നത്. പക്ഷെ ‘മൗഗ്ലി’ വിളികളേക്കാള്‍ ഭേദം പട്ടിണി മരണമെന്ന് പിന്നീട് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് . ഈ വരികളില്‍ പട്ടിണി മരണം എന്ന് വായിക്കുമ്പോള്‍ നിങ്ങള്‍ക്ക് മനസ്സിലായെന്നു വരില്ല കാരണം നിങ്ങളുടെ അറിവിലോ പരിചയത്തിലോ ആരും പട്ടിണി കിടന്നു മരിച്ചിരിക്കില്ല . അതെ ‘ഞങ്ങളും’ ‘നിങ്ങളും’ ഒന്നല്ല .
സ്‌കൂളില്‍ വച്ചാണ് ‘വെളുത്ത കേരളത്തെ’ പറ്റി അറിയുന്നത് , അതിന്റെ ക്രൂരമായ തമാശകള്‍ അറിയുന്നത് അതിനോട് പോരടിച്ചു തുടങ്ങുന്നത്.
സ്‌കൂളില്‍ വന്നവര്‍ക്കൊക്കെ രാമനെ അറിയാം അവരുടെ ദൈവം അദ്ദേഹ മായിരുന്നു ! .അവരുടെ ദൈവമെന്താ ഞങ്ങളുടെ ദൈവമാകാത്തതു എന്നൊക്കെ നിഷ്‌കളങ്കത മൂത്ത് ചോദിച്ചിട്ടുണ്ട് വെളുത്ത ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് വെളുത്ത മക്കള്‍ കറുത്ത ദൈവങ്ങള്‍ക്ക് കറുത്ത മക്കള്‍ എന്നൊക്കെ ആയിരുന്നു ഉത്തരം .
. വെളുത്ത കേരളം അമേരിക്ക പോലെ ഒരു സാധനം ആണെന്ന് അന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട് . പട്ടിണിയോട് പൊരുതിയും വെളുത്ത ദൈവങ്ങളെ ,അവരുടെ ചെയ്തികളെ കാണാപാഠം പഠിച്ചുമാണ് അതിജീവിച്ചത് .
നീരജ ടീച്ചറായിരുന്നു എന്നെ മനുഷ്യനായി കണ്ട ഒരേ ഒരാള്‍. ഒരിക്കല്‍ വാവിട്ടു കരഞ്ഞതും മരിക്കാന്‍ തോന്നിയതും ആരോ ചെയ്ത മോഷണം ടീച്ചര്‍ എന്റെ തലയില്‍ വച്ചപ്പോളാണ്. എത്രയൊക്കെ സ്‌നേഹം നടിച്ചാലും ‘ഞങ്ങളും’ ‘നിങ്ങളും’ മാത്രമേ ഉള്ളു ‘നമ്മളില്ല’ എന്ന് പഠിച്ചതും അന്ന് തന്നെയാണ് .
വെളുത്ത കേരളത്തിന്റെ സിനിമളോട് അന്നും ഇന്നും ബഹുമാനമില്ല . കാരണം എന്നെ തലോടിയ കൈകളും എനിക്ക് പ്രേമം തോന്നിയ ഉടലുകളും നിങ്ങള്‍ക്ക് ബസ് സ്റ്റാന്‍ഡുകളില്‍ റേറ്റ് ചോദിക്കപ്പെടാന്‍ മാത്രമുള്ളതാണ് . എന്റെ പാവം സുഹൃത്തുക്കളൊക്കെ നിങ്ങള്‍ക്ക് കഞ്ചാവും കോട്ടേഷന്‍ സംഘങ്ങളുമാണ്. ചോര ചീന്തി പോരടിക്കുന്ന എല്ലുറപ്പുള്ള ‘ഒറോത’മാര്‍ യജമാനത്തിയുടെ സ്വര്‍ണമാല കാണാതെ പോകുമ്പോള്‍ അടി കൊള്ളേണ്ടവളാണ്.
അങ്ങനെ കൃത്യമായി ഞങ്ങളെ കള്ളികള്‍ക്കുള്ളില്‍ മാറ്റി നിര്‍ത്തിയ , വിചിത്ര സ്വഭാവമുള്ള വെളുത്ത കേരളത്തിന്റെ കോമഡി സിനിമയാണ് ബാംബൂ ബോയ്സ് .
മലം ജാം എന്ന് കരുതി കഴിക്കുന്ന ആദിവാസികള്‍ . സോപ്പ് തിന്നുന്ന ആദിവാസികള്‍ എന്തെല്ലാം തമാശകള്‍ ?
ഞങ്ങള്‍ക്കും കൂടെ അവകാശപ്പെട്ടതൊക്കെ തിന്നു കൊഴുത്തിട്ടും, പ്രിവിലേജുകളില്‍ കിടന്നു കുളിച്ചിട്ടും , ‘ആദിവാസി സംസ്‌കാര സംരക്ഷണം’ എന്ന പേരില്‍ ഞങ്ങളെ കൃത്യമായി കാട്ടില്‍ തന്നെ നിറുത്തിയിട്ടും അടങ്ങാത്ത സാഡിസം .
ഫ്യൂഡല്‍ ഹീറോയിസത്തോടും വെളുപ്പിനെ നായികമാരോടും പട പൊരുതിയിരുന്ന കലാഭവന്‍ മണിക്ക് പോലും ഞങ്ങളോടുള്ള വിവേചനം മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിച്ചില്ല. അതാണ് അതിന്റെ തീവ്രത . കാരണം ഞങ്ങളെ വെളുത്ത കേരളം മനുഷ്യരായേ കണ്ടിട്ടില്ല.
നിങ്ങളില്‍ ഒന്നായ ശ്രീജിത്ത് പട്ടിണി കിടന്നപ്പോള്‍ തോന്നിയ ധാര്‍മിക രോക്ഷം ഞങ്ങള്‍ പട്ടിണി കിടന്നു മരിക്കുമ്പോള്‍ വേണം എന്ന് പറയുന്നില്ല . പക്ഷെ ആ പട്ടിണി പരിഹസിക്കപ്പെടരുത്.
അപ്പോ കാലിപ്‌റ്റോ പോലെയുള്ള സിനിമകള്‍ വേണം എന്ന് പറയുന്നില്ല പക്ഷെ ബാംബൂ ബോയ്സ് അവര്‍ത്തിക്കപ്പെടരുത്. അവര്‍ത്തിക്കപ്പെടില്ല എന്ന് നിങ്ങളെനിക്ക് വാക്ക് തരണം.
‘അരുവി’യുടെ ‘എമിലികള്‍’ വരുന്ന ഈ കാലത്തു പ്രതീക്ഷകള്‍ ഏറെയാണ്. വെളുപ്പിന്റെ സാഡിസം ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടണം. സാഡിസം ആഘോഷിക്കുന്നവരായിട്ടല്ല എമിലികളെ അടയാളപ്പെടുത്തുന്നവരായി നിങ്ങള്‍ മാറണം . ‘ഞങ്ങളും’ ‘നിങ്ങളും’ എന്നെങ്കിലും നമ്മളായി മാറണം . മാറ്റുമെന്നൊരു വാക്കെനിക്ക് തരണം.
