ചുറ്റും എനിക്ക് കാണാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നതെല്ലാം പേടിച്ചരണ്ട സ്ത്രീകളുടെയും അവരെ വെറുക്കുന്ന പുരുഷന്മാരുടെയും മുഖങ്ങള് മാത്രമാണ്. അവര് സ്ത്രീകള് പഠിക്കുന്നതോ, ജോലി ചെയ്യുന്നതോ, സ്വാതന്ത്ര്യം നേടുന്നതോ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല.
താലിബാൻ അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിൽ ഭരണമേറ്റെടുക്കുമ്പോൾ ആളുകൾ കൂട്ടത്തോടെ പലായനം ചെയ്യുകയാണ്. ഏതൊരു യുദ്ധവും തുടങ്ങുന്നത് പുരുഷനാണെങ്കിലും അതിന്റെ ഭീകരതയത്രയും ആദ്യം അനുഭവിക്കുന്നത് സ്ത്രീകളും കുട്ടികളുമാണ്. വർഷങ്ങൾ കൊണ്ട് നേടിയെടുത്തതെല്ലാം കൺമുന്നിൽ മറഞ്ഞുപോകുന്ന അവസ്ഥയെ അഭിമുഖീകരിക്കുകയാണ് അവിടെ സ്ത്രീകൾ. ഒരു യൂണിവേഴ്സിറ്റി വിദ്യാർത്ഥി തന്റെ അനുഭവം എഴുതുന്നു. ദ ഗാർഡിയൻ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത്.
ഞായറാഴ്ച രാവിലെ ഞാൻ ഒരു ക്ലാസിനായി യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലേക്ക് പോവുകയായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ഒരു കൂട്ടം സ്ത്രീകൾ വനിതാ ഡോർമിറ്ററിയിൽ നിന്ന് ഓടി വരുന്നത് കണ്ടത്. എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു, അവരിൽ ഒരാൾ എന്നോട് പറഞ്ഞു, താലിബാൻ കാബൂളിൽ എത്തിയതിനാൽ പൊലീസ് അവരെ ഒഴിപ്പിക്കുകയാണ് എന്ന്. അവർ ബുർഖ ഇല്ലാത്ത സ്ത്രീകളെയെല്ലാം മര്ദ്ദിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന്.
നാമെല്ലാവരും വീട്ടിലെത്താൻ ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷേ ഞങ്ങൾക്ക് പൊതുഗതാഗതം ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരു സ്ത്രീയെ കൊണ്ടുപോകുന്നതിന്റെ ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റെടുക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തതിനാൽ ഡ്രൈവർമാർ അവരുടെ കാറുകളിൽ കയറാനും ഞങ്ങളെ അനുവദിച്ചില്ല. കാബൂളിന് പുറത്തുനിന്നുള്ള സ്ത്രീകളെയാണ് ഇത് ഏറ്റവുമധികം ബാധിച്ചത്. എങ്ങനെപോകും, എവിടെപ്പോകും എന്ന് അവരെല്ലാം ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി, ഭയന്നു.
അതേസമയം, ചുറ്റും നിൽക്കുന്ന പുരുഷന്മാർ പെൺകുട്ടികളെയും സ്ത്രീകളെയും കളിയാക്കി, ഞങ്ങളനുഭവിക്കുന്ന ഭീകരാവസ്ഥയ്ക്ക് നേരെ ചിരിച്ചു. "പോയി നിങ്ങളുടെ ബുർഖ ധരിക്കൂ" ഒരാൾ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. “തെരുവിലിറങ്ങാനുള്ള നിങ്ങളുടെ അവസാന ദിവസമാണിത്” മറ്റൊരാൾ പറഞ്ഞു. "ഞാൻ നിങ്ങളിൽ നാലുപേരെ ഒരു ദിവസം വിവാഹം കഴിക്കും" മൂന്നാമൻ പറഞ്ഞു.
സർക്കാർ ഓഫീസുകൾ അടച്ചുപൂട്ടിയതോടെ, എന്റെ സഹോദരി ടൗണിലൂടെ കറങ്ങി കിലോമീറ്ററുകൾ ഓടി വീട്ടിലെത്തി. "എന്റെ ജനങ്ങളെയും സമൂഹത്തെയും നാല് വർഷത്തോളം സേവിക്കാൻ സഹായിച്ച പിസി ഞാൻ വളരെയധികം വേദനയോടെ അടച്ചുപൂട്ടി. നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളോടെ ഞാൻ എന്റെ മേശ വിട്ടു, സഹപ്രവർത്തകരോട് വിട പറഞ്ഞു. എനിക്കറിയാമായിരുന്നു അത് എന്റെ ജോലിയുടെ അവസാന ദിവസമാണെന്ന്" എന്നാണ് അവള് പറഞ്ഞത്.
അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലെ രണ്ട് മികച്ച സർവകലാശാലകളിൽ നിന്ന് ഞാൻ ഒരേസമയം രണ്ട് ബിരുദങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കാറായിരുന്നു. അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലെ അമേരിക്കൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ നിന്നും കാബൂൾ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിൽ നിന്നും ഞാൻ നവംബറിൽ ബിരുദം നേടേണ്ടതാണ്. പക്ഷേ ഇന്ന് രാവിലെ എല്ലാം എന്റെ കൺമുന്നിൽ മാഞ്ഞുപോയി.
ഇന്നത്തെ ഈ ഞാൻ ആയിത്തീരാൻ ഞാൻ ഒരുപാട് രാവും പകലും ജോലി ചെയ്തിരുന്നു. ഇന്ന് രാവിലെ ഞാൻ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, ഞാനും എന്റെ സഹോദരിമാരും ആദ്യം ചെയ്തത് ഞങ്ങളുടെ ഐഡികളും ഡിപ്ലോമകളും സർട്ടിഫിക്കറ്റുകളും മറച്ചുവെക്കുകയായിരുന്നു. അത് വിനാശകരമായിരുന്നു. നമ്മൾ അഭിമാനിക്കേണ്ട കാര്യങ്ങൾ നമ്മൾ എന്തിന് മറയ്ക്കണം? എന്നാല്, അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിലിപ്പോള് നമ്മള് ശരിക്കും ആരാണോ അങ്ങനെ വെളിപ്പെടുത്താന് കഴിയില്ല.
ഒരു സ്ത്രീയെന്ന നിലയില് പുരുഷന്മാര് ആരംഭിച്ച ഈ രാഷ്ട്രീയയുദ്ധത്തിന്റെ ഇരയാണ് ഞാനെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു. എനിക്കിനി ഉച്ചത്തില് ചിരിക്കാനാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല, എനിക്കിനി എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പാട്ട് കേള്ക്കാനാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. നമ്മുടെ പ്രിയപ്പെട്ട കഫേയില് വെച്ച് പ്രിയസുഹൃത്തുക്കളെ കാണാനാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട മഞ്ഞവസ്ത്രവും പിങ്ക് ലിപ്സ്റ്റിക്കും ഇനിയെനിക്ക് അണിയാനാവുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. എനിക്ക് ഒരു ജോലിക്ക് പോകാനോ ബിരുദം പൂര്ത്തിയാക്കാനോ കഴിയുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. വര്ഷങ്ങളാണ് ഞാനതിന് വേണ്ടി പരിശ്രമിച്ചത്. അതെല്ലാം വെറുതെയായി.
എനിക്കെന്റെ നഖം മനോഹരമാക്കുന്നത് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. പക്ഷേ, വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്രയില് ഞാനെന്നും പോകാറുള്ള ബ്യൂട്ടിപാര്ലറിലെത്തിയപ്പോള് അത് അടച്ചുപൂട്ടിയിരുന്നു. അതിനുമുന്നിലുണ്ടായിരുന്ന സുന്ദരികളായ പെണ്കുട്ടികളുടെ ചിത്രങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റരാത്രി കൊണ്ട് വെള്ളപൂശി മറച്ചിരുന്നു.
ചുറ്റും എനിക്ക് കാണാന് കഴിഞ്ഞിരുന്നതെല്ലാം പേടിച്ചരണ്ട സ്ത്രീകളുടെയും അവരെ വെറുക്കുന്ന പുരുഷന്മാരുടെയും മുഖങ്ങള് മാത്രമാണ്. അവര് സ്ത്രീകള് പഠിക്കുന്നതോ, ജോലി ചെയ്യുന്നതോ, സ്വാതന്ത്ര്യം നേടുന്നതോ ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ല. അതിലെനിക്കേറ്റവും ഭീകരമായി തോന്നിയത് ഈ അവസ്ഥയില് സന്തോഷിക്കുകയും സ്ത്രീകളെ കളിയാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പുരുഷന്മാരെയാണ്. നമുക്കൊപ്പം നില്ക്കേണ്ടതിന് പകരം അവര് താലിബാനൊപ്പം നിലകൊള്ളുകയും അവര്ക്ക് ശക്തി പകരുകയുമാണ്.
അവരനുഭവിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഈ കുറച്ചെങ്കിലും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് അഫ്ഗാനിലെ സ്ത്രീകള് ഒരുപാട് ത്യാഗം അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഒരു അനാഥയെന്ന നിലയില് വിദ്യാഭ്യാസം നേടാന് ഞാനൊരുപാട് കഷ്ടപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരുപാട് സാമ്പത്തികപ്രയാസങ്ങള് നേരിട്ടിട്ടുണ്ട്. ഭാവിയെ കുറിച്ച് എനിക്കൊരുപാട് സ്വപ്നങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാം ഇതുപോലെ അവസാനിക്കുമെന്ന് ഞാനൊരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല.
എന്റെ ജീവിതത്തിലെ 24 വർഷങ്ങളിൽ ഞാൻ നേടിയതെല്ലാം എനിക്ക് കത്തിക്കേണ്ടതായി വരും. അമേരിക്കൻ സർവകലാശാലയിൽ നിന്നുള്ള ഏതെങ്കിലും ഐഡി കാർഡോ അവാർഡുകളോ ഉള്ളത് ഇപ്പോൾ അപകടകരമാണ്. ഞങ്ങൾ അവ സൂക്ഷിച്ചാലും നമുക്ക് അവ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയില്ല. അഫ്ഗാനിസ്ഥാനിൽ ഞങ്ങൾക്ക് ജോലി ചെയ്യാനാവില്ല.
പ്രവിശ്യകൾ ഒന്നിനുപുറകെ ഒന്നായി തകർന്നപ്പോൾ, ഞാൻ എന്റെ മനോഹരമായ പെൺകുട്ടികളുടെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുകയായിരുന്നു. താലിബാൻ കാലഘട്ടത്തെക്കുറിച്ചും അവർ സ്ത്രീകളോട് പെരുമാറിയ രീതിയെക്കുറിച്ചും എന്റെ അമ്മ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞ കഥകൾ ഓർത്ത് എനിക്കും എന്റെ സഹോദരിമാർക്കും രാത്രി മുഴുവൻ ഉറങ്ങാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
ഞങ്ങളുടെ എല്ലാ അടിസ്ഥാന അവകാശങ്ങളും വീണ്ടും നഷ്ടപ്പെടുമെന്നും 20 വർഷം പിന്നിലോട്ട് യാത്ര ചെയ്യേണ്ടി വരുമെന്നും ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. ഞങ്ങളുടെ അവകാശങ്ങൾക്കും സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനുമായി 20 വർഷത്തെ പോരാട്ടത്തിന് ശേഷം, വീണ്ടും ഞങ്ങൾ ബുർഖയുടെ പേരില് വേട്ടയാടപ്പെടും. നമ്മുടെ വ്യക്തിത്വം മറയ്ക്കേണ്ടി വരും.
കഴിഞ്ഞ മാസങ്ങളിൽ, താലിബാൻ പ്രവിശ്യകളിൽ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുത്തപ്പോൾ, നൂറുകണക്കിന് ആളുകൾ വീടുകളിൽ നിന്ന് ഓടിപ്പോയി. അവരുടെ പെൺകുട്ടികളെയും ഭാര്യമാരെയും രക്ഷിക്കാൻ കാബൂളിലെത്തി. അവർ പാർക്കുകളിലോ തുറസ്സായ സ്ഥലങ്ങളിലോ ആണ് താമസിക്കുന്നത്. ഞാൻ ഒരു കൂട്ടം അമേരിക്കൻ യൂണിവേഴ്സിറ്റി വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഭാഗമായിരുന്നു. അവർ പണം, ഭക്ഷണം, മറ്റ് അവശ്യവസ്തുക്കൾ എന്നിവയ്ക്കുള്ള സംഭാവന ശേഖരിച്ച് അവർക്ക് വിതരണം ചെയ്തു.
ചില കുടുംബങ്ങളുടെ കഥകൾ കേട്ടപ്പോൾ എനിക്ക് കണ്ണുനീരടക്കാനായില്ല. യുദ്ധത്തിൽ ഒരാൾക്ക് അവരുടെ മകനെ നഷ്ടപ്പെട്ടു, കാബൂളിലേക്ക് ടാക്സിക്ക് നൽകാൻ പണമില്ല, അതിനാൽ അവർ അവരുടെ മരുമകളെ വിറ്റു. ഒരു സ്ത്രീയുടെ മൂല്യം ഒരു യാത്രയുടെ ചെലവിന് തുല്യമാകുന്നത് എങ്ങനെയാണ്?
ഇന്ന്, താലിബാൻ കാബൂളിലെത്തിയെന്ന് കേട്ടപ്പോൾ, ഞാൻ ഒരു അടിമയാകുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അവർക്ക് എങ്ങനെ വേണമെങ്കിലും എന്റെ ജീവിതം വച്ച് കളിക്കാം.
