ചില്ല, എഴുത്തിന്റെ ചിറകനക്കങ്ങള്. മേഘ വിജയന് എഴുതിയ ചെറുകഥ
ചില്ല. മികച്ച എഴുത്തുകള്ക്ക് ഒരിടം. സൃഷ്ടികള് submissions@asianetnews.in എന്ന വിലാസത്തില് അയക്കൂ. ഒപ്പം ഫോട്ടോയും ഫോണ് നമ്പര് അടക്കം വിശദമായ വിലാസവും അയക്കണം. എഡിറ്റോറിയല് ബോര്ഡ് തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന സൃഷ്ടികള് പ്രസിദ്ധീകരിക്കും
Related Articles
ഒരു പുഴയുടെ മരണം
അകത്തേക്ക് ഇരച്ചു വന്ന മഴയുടെ തണുപ്പ് ജനലിന്റെ ചില്ലുകളില് വിരലോടിച്ചു. ആ മഴയുടെ വിരലുകളില് പിടിച്ചുകൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകള് അകലെ എവിടെയോ അലഞ്ഞു. ഓര്മ്മകള്ക്ക് മഴയുടെ നനഞ്ഞ മണമായിരുന്നു, അടച്ചിട്ട ജനലിന്റെ അപ്പുറത്ത് നനഞ്ഞ മണ്ണിന്റെ വാസനയും, പൂത്തുലഞ്ഞ മുല്ലച്ചെടികളുടെ ഗന്ധവും എന്നെ കാലത്തിന്റെ ഒരു പുഴയിലേക്ക് തിരികെ വിളിച്ചു. ഈ മുറിയില് ഞാന് തനിച്ചായിരുന്നു. ഞാന് എന്റെ മാത്രം ഏകാന്തതയുടെ ഒരു തുരുത്തില്, എന്നെ മാത്രം അറിയുന്ന ഒരു ലോകത്തില്.
മഴത്തുള്ളികള് കണ്ണാടിയില് ഒരുപാട് കഥകള് എഴുതി മായ്ച്ചുകളഞ്ഞു. എന്റെ ജീവിതവും അതുപോലെയായിരുന്നു, ഒരുപാട് വാക്കുകള്, ചിരികള്, നിശബ്ദതകള്... എല്ലാം മാഞ്ഞുപോയ വെള്ളത്തുള്ളികള് പോലെയായിരുന്നു. വിവാഹത്തിന്റെ പട്ടുനൂല് വസ്ത്രത്തില് പൊതിഞ്ഞ് ഞാന് ഈ വീടിന്റെ ഭിത്തിക്കുള്ളില് ഒരു പുഴയുടെ ഒഴുക്കില്പ്പെട്ട തുള്ളി പോലെ നിസ്സഹായയായി. അവിടെ ജനലില് തട്ടിയ മഴത്തുള്ളികള് പോലെ, എന്റെ ഓര്മ്മകളും തീരാതെ ഒഴുകി പോയി.
രാത്രിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയില്, മഴയുടെ സംഗീതത്തില് ഞാന് എന്റെ ഭര്ത്താവിന്റെ ഉറക്കത്തെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഞങ്ങള്ക്കിടയില് ഒരു കടല് പോലെ നിശബ്ദത ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ കടലിന്റെ അപ്പുറത്ത്, എന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്ന ഒരു കരയുണ്ടോയെന്ന് ഞാന് ഒരിക്കലും തിരഞ്ഞിരുന്നില്ല. എന്റെ ചോദ്യങ്ങളെല്ലാം മഴയുടെ തുള്ളികള് പോലെ ഹൃദയത്തില് വീണു പൊട്ടിത്തെറിച്ചിരുന്നു. അയാളുടെ വാക്കുകള് ഒരു പഴയ പുസ്തകത്തിലെ മങ്ങിയ അക്ഷരങ്ങള് പോലെയായിരുന്നു, വായിക്കാന് എളുപ്പമാണ്, പക്ഷെ ഉള്ളിലേക്ക് ഇറങ്ങിച്ചെല്ലാന് പ്രയാസമാണ്. എന്റെ ഹൃദയം ഒരു ശൂന്യമായ മുറി പോലെയായിരുന്നു. അവിടെ എന്റെ ഭര്ത്താവിന്റെ ശബ്ദമില്ലായിരുന്നു. എന്റെ കുട്ടികള് അവരുടെ ലോകത്ത് സന്തോഷിച്ചു. ഞാന് മാത്രം എന്റെ ഈ ഏകാന്തതയില്, എന്റെ സ്വന്തം ലോകത്ത്, കാലം കഴിച്ചു.
ഒരു പുഴ പോലെ, എന്റെ ഓര്മ്മകള് എന്നെ ഒരുപാട് ദൂരെ കൊണ്ടുപോയിരുന്നു. ഒരു പുഴയില് കൈകള് ചേര്ത്ത്, ആദ്യമായി തണുപ്പറിഞ്ഞ സമയം. അന്ന്, എന്റെ സ്നേഹത്തിന് പുഴയുടെ തണുപ്പായിരുന്നു. നനഞ്ഞ മണ്ണില് നടക്കുമ്പോള് കാലടികള് പതിഞ്ഞുകിടന്നിരുന്നു. എന്റെ ജീവിതം ഒരു നനഞ്ഞ കാറ്റായിരുന്നു, അതെന്നെ ആരും കാണാത്ത ഇടത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോയിരുന്നു.
ഇപ്പോള്, ഈ മഴയുടെ തണുപ്പില് ഞാന് ഒരു പുഴയുടെ നടുവില് ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു കല്ല് പോലെയായിരുന്നു. ഒരു പുഴയുടെ ഒഴുക്കില് അലിയാനോ, അല്ലെങ്കില് അതിന്റെ തീരത്ത് ഒതുങ്ങാനോ കഴിയാതെ, എന്റെ ഹൃദയം മാത്രം തനിച്ചായി.
മഴ പതുക്കെ നിന്നു. തെരുവുവിളക്കിന്റെ വെളിച്ചം നനഞ്ഞ ജനലിലൂടെ എന്റെ കണ്ണുകളില് പതിച്ചു. അത് ഒരു പുതിയ പ്രഭാതമല്ലായിരുന്നു. അത് എന്നെ വീണ്ടും ഇരുട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയിരുന്നു. എന്റെ ഹൃദയത്തില് ഒരു വേദനയുടെ കടല് ഇരമ്പി. എന്റെ സ്നേഹം ഒരു കടല് പോലെയായിരുന്നു. അതിന് ഒതുങ്ങാന് ഒരു തീരമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
ഇനിയുമെത്ര കാലം ഈ ഏകാന്തതയുടെ മഴ നനഞ്ഞ് ഞാന് ഈ മുറിയില് ഇരിക്കേണ്ടി വരുമെന്ന് എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു. പക്ഷെ ഞാന് കാത്തിരുന്നു. ഞാന് കാത്തിരുന്നത് എന്റെ സ്നേഹത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല, എന്റെ ജീവിതത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല. എന്നെ എന്നിലേക്ക് തിരികെ കൊണ്ടുപോകാത്ത, എന്റെ നഷ്ടപ്പെട്ട ഓര്മ്മകള്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പ്.
